40-45 kg (pies),
40-43 kg (suczka)
Dog argentyński
Dogi argentyńskie to psy o temperamencie idealnie oddającym charakter miejsca, z którego pochodzą – prowincji Cordoba. Są charakterne, przyjazne i bardzo energiczne. Poznaj bliżej te piękne molosy!
Charakterystyka rasy
Masa ciała:
Wzrost:
60-68 cm (pies),
60-65 cm (suczka)
Długość życia:
10-13 lat
Osobowość:
Dogi argentyńskie uznawane są w Polsce za jedną z ras agresywnych, jednak w rzeczywistości są wspaniałymi towarzyszami. W rękach odpowiedzialnego opiekuna psy te są niezwykle towarzyskie, oddane i pełne miłości. Uwielbiają zabawę i szybko przyswajają wiedzę. Warto od samego początku zadbać o ich odpowiednią socjalizację, która pozwoli uniknąć ewentualnych problemów z agresją do innych zwierząt.
Potrzeba ruchu:
Dogi są psami bardzo aktywnymi i zdecydowanie nie nadają się do domów, w których nie będą miały tej potrzeby zaspokojonej. Długie, aktywne spacery z możliwością eksploracji terenu to podstawa, ale dobrze jest rozważyć inne aktywności, jak na przykład nosework czy mantrailing.
Szczekliwość:
Psy te należą do cichych, rzadko szczekają, choć potrafią wydawać z siebie różne inne dźwięki, na przykład w trakcie zabawy.
Podejście do dzieci:
Dogi argentyńskie są psami przyjaznymi i bardzo lubią ludzi, jednak ze względu na swoje gabaryty i energiczność lepiej odnajdą się w domu ze starszymi dziećmi.
Podejście do psów:
Ze względu na silny temperament i dominujący charakter bez odpowiedniej socjalizacji mogą mieć problemy w kontaktach z innymi psami. Warto chodzić na zajęcia z psiego przedszkola lub komunikacji, żeby wyrosły na stabilne psy.
Wygląd i pielęgnacja
Ogólny wygląd
Dogi występują jedynie w białym umaszczeniu, dopuszczane są pojedyncze czarne znaczenia na głowie. Są psami o mocnej i atletycznej budowie. Mają łagodny i przyjazny wyraz pyska, jednak ogólnie sprawiają wrażenie psów silnych.
Pielęgnacja i grooming
Są to psy łatwe w pielęgnacji, nie wymagają regularnych wizyt u groomera. Ze względu na brak podszerstka mogą potrzebować zimą ciepłego ubrania. W razie kąpieli warto stosować u dogów szampony przeznaczone dla psów o białej sierści. Ich włos jest krótki i sztywny.
Rys historyczny – szkic charakteru
Wśród przodków doga argentyńskiego znajdują się nie tylko molosy, ale również psy myśliwskie, stróżujące oraz polujące na grubą zwierzynę, taką jak dziki czy koty drapieżne. To nietypowe połączenie nadaje temu psu pewne unikalne cechy. Pomimo przynależności do grupy molosów dogi argentyńskie wykazują większy popęd łowiecki niż ich typowi krewni. Ta cecha przekłada się na ich siłę, ale także na nieufność wobec obcych oraz wrażliwość na zmiany w otoczeniu.
Dla kogo?
Wychowanie doga argentyńskiego wymaga odpowiedniego podejścia. Czy ten pies potrzebuje twardej ręki? Niekoniecznie. Co zdecydowanie jest mu potrzebne, to konsekwentny i umiejętny opiekun, który potrafi zaspokoić jego potrzeby łowieckie oraz stworzyć stabilne rytuały i schematy, z którymi pies będzie czuł się bezpiecznie.
Jakiego szkolenia potrzebuje dog?
Szkolenie doga argentyńskiego powinno być stopniowe i oparte na pozytywnych metodach. Stopniowa nauka, socjalizacja oraz umiejętne przyzwyczajanie do różnych sytuacji to kluczowe elementy w procesie wychowania tego psa. Dzięki temu jesteśmy w stanie pomóc mu zdobyć kompetencje społeczne i nauczyć go rozwiązywania problemów. Niewłaściwe szkolenie może skutkować wpisaniem psa na listę psów agresywnych, jednak prawidłowo przeprowadzone szkolenie może zahamować tę tendencję. Pamiętaj, większe poczucie bezpieczeństwa = mniejsza skłonność do agresji.
Prawdy i mity
Czy dog argentyński musi mieć stanowczego opiekuna? Niekoniecznie. Istotniejsze jest zrozumienie jego potrzeb i emocji przez trenera. Czy jest to pies agresywny? Nie ma psów agresywnych – istnieją tylko źle wychowane psy. Duża siła i duży popęd łowiecki tego psa mogą stanowić potencjalny problem dla osoby nie mającej wiedzy o prawidłowej socjalizacji czy pozytywnym szkoleniu. Warto więc zadbać o odpowiednie szkolenie i socjalizację, aby uniknąć potencjalnych problemów z zachowaniem.
Dog argentyński w rodzinie z dziećmi
Choć pies ten może być wspaniałym towarzyszem dla dzieci, ważne jest zapewnienie mu stabilnego środowiska oraz klarownych reguł i rytuałów. Większość dogów argentyńskich wykazuje ufność wobec rodziny, ale jak w każdym przypadku, należy pamiętać, że każdy pies jest jednostką o własnej osobowości i potrzebach.
John Dog poleca:
Zdrowie
Dog argentyński z racji niezbyt wielkiej popularności nie jest częstym bywalcem gabinetu weterynaryjnego. Mimo że rasa nie należy do molosów, to jednak jak każdy pies pokaźnych rozmiarów mierzy się z powszechnymi dla tych psów problemami (Czytaj więcej: Rasy duże i olbrzymie – najczęstsze problemy zdrowotne). Z racji białego umaszczenia dogi argentyńskie nie rzadko cierpią z powodu objawów skórnych i schorzeń dermatologicznych, w tym przede wszystkim alergii. Bywają alergikami zarówno pokarmowymi, jak i środowiskowymi. Zdarzają się u nich zapalenia przestrzeni międzypalcowych czy typowe pododermatitis. Należy także szczególnie dbać o kanały słuchowe uszu i regularnie je czyścić.
Najczęstsze choroby (w tym o podłożu genetycznym) oraz większa skłonność do chorób u psów tej rasy:
- dysplazja stawów biodrowych i łokciowych,
- ektropium i entropium – wady powiek,
- niedoczynność tarczycy,
- porażenie krtani,
- zespół rozszerzenia i skrętu żołądka (RZS),
- kardiomiopatia rozstrzeniowa (DCM),
- głuchota wrodzona,
- poparzenia słoneczne,
- wrodzona karłowatość (achondroplazja, dwarfizm).
Badania
W hodowlach u psów przeznaczonych do rozrodu powinno się przeprowadzić badanie radiologiczne stawów biodrowych i łokciowych wraz z wystawieniem certyfikatu dla przyszłych reproduktorów. W miotach cenioną praktyką jest wykonanie badania słuchu BAER, by wyeliminować głuchotę w miocie. Badania genetyczne dostępne dla psów tej rasy obejmują niewiele schorzeń, w tym dwarfizm, czyli karłowatość, która może być sprzężona z genem.
Dorosłe dogi należy kontrolować pod kątem świądu i chorób skóry, uważać także na ostre słońce i zabezpieczać narażone na promieniowanie części ciała odpowiednim faktorem. Każdy szczeniak w 4 miesiącu życia powinien przejść kontrolne badanie stawów biodrowych (RTG oraz badanie ortopedyczne). Wszelkie kulawizny, pogorszenie chodu czy sztywność kończyn powinny być pod kontrolą ortopedyczną z racji występującego obciążenia u psów tej rasy dysplazją i możliwością pojawiania się choroby zwyrodnieniowej stawów. Konieczne jest także kontrolne badanie echa serca, szczególnie u psów w średnim i starszym wieku z racji możliwości wystąpienia kardiomiopatii rozstrzeniowej (DCM). Nie zapominajmy o przeglądowych badaniach krwi wraz z poziomem hormonów tarczycy oraz o badaniu moczu czy badaniu USG jamy brzusznej.