Spis treści:
Przywiązany do człowieka, ale nienatarczywy. Spokojny i cichy, ale skory do zabawy. Urzekający piękną, gęstą sierścią, ale stosunkowo łatwy w pielęgnacji. Zrównoważony charakter ragdolla, jego niewątpliwa uroda i dość tajemnicza legenda towarzysząca powstaniu rasy sprawiają, że dla wielu to kot bez wad – idealny domownik i towarzysz na lata.
Co jeszcze skrywają przenikliwe, błękitne oczy ragdolla, co warto wiedzieć o jego zdrowiu i dlaczego wybór tej rasy powinni rozważyć miłośnicy podróżowania? Na te i wiele innych pytań odpowiada nasz tekst – sprawdźcie, jak prezentuje się w nim ten koci ideał!
JOSEPHINE – NIEZWYKŁA KOTKA Z KALIFORNII
A przy okazji kocia mama wszystkich ragdolli, od której Ann Baker, jej druga właścicielka, zaczęła przygodę z hodowaniem tej rasy. Na wpół dzika, swobodnie wychodząca kotka Josephine (angora turecka), która początkowo należała do sąsiadki Ann, któregoś dnia uległa wypadkowi drogowemu. Potrącona przez samochód, doznała trwałych urazów, ale stopniowo odzyskiwała zdrowie pod opieką pani Baker.
Gdy wydobrzała i oswoiła się z obecnością człowieka (wykazując przy tym niezwykłą łagodność i przywiązanie), Ann skrzyżowała ją z kotem, który umaszczeniem przypominał rasę birmańską. To wtedy przyszedł na świat pierwszy miot niezwykłych kociąt, który dał początek wciąż dość młodej rasie ragdolii. Na czym polegała wyjątkowość maluchów? Ann Baker zauważyła, że są niezwykle ufne, spokojne i pozbawione agresji. Te cechy na stałe wpisały się w charakter rasy i przyczyniła się do jej popularności na całym świecie.
Ann Baker twierdziła również, że kocięta ragdolli dzięki doświadczeniom Josephine są odporne na ból, ale tę tezę dawno już włożono między bajki.
Kot Ragdoll: skąd wzięła się nazwa?
Kto choć raz trzymał na rękach ragdolla, na pewno zauważył szczególną cechę, którą koty tej rasy wykazują podczas kontaktu z człowiekiem. Ich ciało wiotczeje i całkowicie się rozluźnia, przez co opiekun może mieć wrażenie, że zamiast żywego stworzenia podnosi bezwolną futrzaną maskotkę.
Ta ciekawa właściwość sprawiła, że rasa zyskała bardzo dosłowną nazwę (ragdoll to po angielsku szmaciana lalka) i jakkolwiek zabawnie ona brzmi, doskonale oddaje zachowanie tych kotów.
Nie do końca wiadomo, co jest źródłem tej intrygujących cechy ragdolli. Naukowcy obalili mit, który mówił o mutacji genu odpowiedzialnego za temperament i reakcje mięśni. Uległość ragdolli pozostaje jednak faktem, czyniąc tę rasę jeszcze bardziej tajemniczą i niezwykłą.
Kot ragdoll: charakter
Na charakter ragdolli składa się tak wiele różnorodnych cech, że trudno go jednoznacznie zdefiniować. Bez wątpienia jest to jednak wyjątkowo zrównoważona rasa, co oznacza, że w usposobieniu jej przedstawicieli raczej nie odnajdziemy skrajności. Warto pamiętać przy tym, że modelowy, idealny ragdoll istnieje wyłącznie we wzorcu rasy, a każdy kot, poza cechami typowymi dla wzorca, będzie wykazywał również cechy osobnicze.
Właściciele ragdolli porównują je czasem do szczeniaków, które chcą towarzyszyć człowiekowi na każdym kroku. Nie są przy tym natarczywe i cenią sobie również czas spędzany w pojedynkę, jeśli wiedzą, że ktoś jest obok. Ragdolle potrzebują obecności opiekuna lub drugiego kota, przez co mogą mieć problemy z przebywaniem w samotności. Znacznie lepiej czują się w większym, zwierzęco-ludzkim stadzie.
Ich niezwykła ufność, najczęściej uważana za zaletę sprawia, że ragdolle raczej nie powinny być kotami wychodzącymi (wyjątek stanowią woliery lub zamknięte ogródki). Są w stanie obdarzyć zaufaniem każdą osobę, a ich wrodzona łagodność sprawia, że rzadko reagują agresją w sytuacji zagrożenia.
