AKITA INU

Akita inu to niezastąpiony i wierny przyjaciel. Towarzyszy mi od prawie 9 lat i mogę śmiało powiedzieć, że zmienia codzienność człowieka na lepsze. Za ich największą zaletę uważam bycie psem jednego właściciela, bądź jednej rodziny. Owszem, dobrze zsocjalizowane będą miłe i przyjazne dla obcych, jednak ich opiekun jest zawsze na pierwszym miejscu. Jeśli znajdzie się do nich „klucz”, bardzo szybko się uczą i bez problemu opanowują wszelkie komendy. Uwielbiają się bawić, są bardzo wesołe i żywiołowe (nawet te bardziej leniwe egzemplarze). Wiadomo – im pies starszy, tym spokojniejszy, choć nie można tego powiedzieć o wszystkich 😉

CHARAKTER

Ogólnie większość akit lubi współpracę, potrafi zachęcać do zabawy i szuka możliwości na wspólnie spędzenie czasu z właścicielem… Te psiaki są chyba najszczęśliwsze wtedy, kiedy mogą  towarzyszyć opiekunowi. Nie przepadają za samotnym zostawaniem w domu, tak więc wszystkie moje akity lubią podróże, ale są do nich przyzwyczajane od pierwszych dni w domu. Towarzyszą nam praktycznie wszędzie, na każdym wyjeździe czy wakacjach. Bez problemu odnajdują się w aucie, hotelu, na plaży, w centrum miasta czy na wystawach.Są to psy uparte, silne psychicznie i z własnym zdaniem. Bardzo szybko wykorzystują nieuwagę właściciela czy brak konsekwencji w wychowaniu. Nie są to też psy typowo stadne.  Należy mieć świadomość, że ich dominujący charakter nie pozwala raczej na trzymanie większej ilości osobników tej samej płci razem i bez kontroli (przy samcach tyczy się to nawet dwóch sztuk! Z suczkami bywa bardzo różnie – generalnie dużo zależy od konkretnych osobników). Warto to też mieć na uwadze, jeśli planujemy codzienne spacery z innymi psimi przyjaciółmi, czy wizyty na psich wybiegach. Tu znów dochodzą cechy indywidualne każdego osobnika tej rasy, jednak akita, która nie ma problemu z akceptacją innych, szczególnie obcych psów, to raczej wyjątek potwierdzający regułę!

Interesującą kwestią jest występująca raz na jakiś czas u akit nagła głuchota na słowa właściciela. Ciężko to zjawisko wytłumaczyć – to trzeba zobaczyć na własne oczy.  Zwykle usłuchane psy po prostu przestają reagować na komendy, mimo że wcześniej nie sprawiały one dla nich najmniejszego problemu (najczęściej chodzi o przywoływanie). Pies potrafi wtedy albo udawać, że nie słyszy i nie widzi, że czegoś od niego wymagamy, albo wręcz patrząc wprost na nas wyglądać jakby stracił słuch.

DLA KOGO?

Uważam, że akita nadaje się prawie do wszystkiego, choć nie dla każdego. Przyszły właściciel musi być pewien, że da sobie radę z dużym, silnym, dominującym i bardzo mądrym psem. Jeżeli nie zraził go opis rasy czy opowieści hodowców i właścicieli, może być przekonany , że akita będzie dobrym wyborem. Wśród „akiciarzy” krąży określenie „raz Akita, zawsze Akita”, z którym się zgadzam, gdyż ta rasa mocno użalenia. Większość osób, które znam, nie potrafiła zakończyć na jednej sztuce. Ciężko jest też nam spojrzeć na inne psy z takim samym uwielbieniem.

Należy pamiętać, że akita to pies rodzinny – potrzebuje stałej obecności i towarzystwa swojego właściciela, tak więc nie sprawdzi się jako dziko biegający pies podwórkowy czy też zamknięty na stałe w kojcu (może stać się nieufny i wycofany). Ze swoim dominującym charakterem potrafi bez problemu „wejść właścicielowi na głowę”, tak więc trzeba być stanowczym i konsekwentnym w wychowaniu, ale nigdy nie zapominać o tym, żeby go kochać. To bardzo uczuciowe psy, które zabiegają o zainteresowanie opiekuna.

Właściciel musi  pełnić rolę „dowodzącego” w domu, żeby akita czuł się komfortowo i bezpiecznie. W innym wypadku pies może próbować przejąć rolę szefa (oczywiście z troski o własną rodzinę). Ta rasa na pewno nie lubi niezdecydowania i braku konsekwencji opiekunów. Te elementy mają duży wpływ na samopoczucie psiaka i na to, w jaki sposób nasza akita się zachowuje – czy to w stosunku do nas, czy do obcych.

AKTYWNOŚĆ FIZYCZNA

Co do aktywności, to bywa bardzo różnie. Sama mam psy zarówno hiperaktywne, jak i typowe leniuchy. Generalnie akita raczej dostosowuje się do naszego trybu życia – poleży 2 dni na kanapie bez dłuższego spaceru, ale i będzie maszerować parę godzin po lasach czy górach. Jeśli mamy specjalne wymagania co do psiaka, warto pod tym kątem szukać określonych cech już u szczeniaka (poinformować o tym hodowcę). Może się niestety okazać, że wybraliśmy największego leniucha z miotu i mimo naszych ogromnych zachęt i poświęcenia psa, bieganie codziennie kilkunastu kilometrów nie będzie sprawiało mu przyjemności… Generalnie akity bardzo lubią spać ☺ Czy to na kanapie, czy w słoneczne dni na tarasie… Poza posiłkiem, spacerami czy zabawą jest to ich główne zajecie.

ZDROWIE

Jeśli chodzi o kwestie zdrowotne, uważam, że nie są to psy szczególnie chorowite. Sama mając 8 sztuk nie miałam nigdy większych problemów z ich zdrowiem.Standardem dla każdego właściciela powinna być ogólna kontrola zdrowia przynajmniej raz w roku (np. przy okazji szczepień), o ile oczywiście w międzyczasie nic niepokojącego się nie dzieje. Sama staram się regularnie badać wszystkie moje psy (morfologia, biochemia, mocz). Dzięki temu udało mi się nie raz już wychwycić różne nieprawidłowości zanim zaczęły mieć negatywny wpływ na zdrowie moich akit.

Jak każda duża rasa, akity narażone są na dysplazję stawów biodrowych. Standardem wśród hodowców staje się wykonywanie prześwietleń psom, które maja być rozmnażane, mimo że nie ma w Polsce takich wymagań. Niestety zdrowie rodziców nigdy nie daje gwarancji zdrowia szczeniąt. Dysplazja ma podłoże genetyczne, ale bardzo duży wpływ na stawy naszego psa mają też warunki środowiskowe. Tak więc odpowiednie żywienie, oszczędzanie szczeniaka i jego zapędów do dzikich szaleństw oraz brak forsownych ćwiczeń jest naprawdę dobrą praktyka, która może ustrzec naszego młodego przyjaciela przed problemami w przyszłości.

Podczas wizyt kontrolnych warto zwracać również uwagę na tarczycę i serce. Oczy również powinny być w kręgu naszego zainteresowania. Regularne badania mogą pomóc wykryć problemy jeszcze przed wystąpieniem objawów dostrzegalnych gołym okiem, które często występują dość późno. U akit zdarzają się też przypadki alergii pokarmowych i skórnych. Nie jest to na szczęście bardzo częste zjawisko i zwykle ma łagodny przebieg. Czasem wystarczy zmiana diety lub wykluczenie jakiegoś składnika w pożywieniu czy elementu w środowisku, by nasz pies pozbył się nieprzyjemnych objawów.

I najważniejsza kwestia, o której powinien wiedzieć  przyszły i obecny właściciel psa tej rasy: choroby autoimmunologiczne, w tym SA – Sebaceous adenitis i UDS/VKH. Obie te choroby mają podłoże genetyczne i mogą niestety występować wspólnie, lecz nie są równoznaczne! Niestety na chwilę obecną nie wiemy dokładnie, w jaki sposób następuje ich dziedziczenie. Nie mamy również żadnych testów, badań czy leków, dzięki którym moglibyśmy ustrzec akity przed zachorowaniem. Na pewno istotny jest tu odpowiedni wybór przyszłych rodziców, żywienie psa, jego odporność i podatność na stres.
Warto obserwować swojego psa i jeżeli zauważymy jakieś niepokojące objawy, skonsultować z  lekarzem weterynarii lub z hodowcą.

JAK KARMIĆ AKITĘ?

Ilu właścicieli, tyle opinii. Do wyboru mamy jedzenie surowe (BARF/RAW), gotowane i gotową karmę sklepową (chrupki/puszki). W dwóch pierwszych przypadkach należy pamiętać o prawidłowym zbilansowaniu pożywienia i suplementacji dostosowanej do psa. Myślę, że nie ma diety idealnej. Każdy pies jest inny i ma inne potrzeby, tak jak i właściciel ma inne możliwości czy upodobania co do żywienia. Każdy sposób karmienia powinien być jednak przemyślany i dostosowany do naszego psa.

Część akit miewa problemy z apetytem i w kwestii żywieniowej bywa wybredna, co może być bardzo uciążliwe dla właścicieli. Na szczęście sama miałam tylko 2 takie skrajne przypadki ☺
Osobiście jestem przeciwnikiem wypełniaczy w postaci ryżu, makaronu czy kaszy. Dla mnie jest to element zbędny w psiej diecie. Jeśli decydujemy się na suchą karmę czy też puszki, to warto wybrać te z tzw. wyższej półki, a nie najtańsze z marketu czy te reklamowane w telewizji. Wystarczy poczytać skład i zobaczyć w czym tkwi różnica… a jest ogromna!
Moje akity jedzą zwykle i w większości karmę suchą. Jednak często też im gotuję (głównie drób) i daję surową wołowinę lub kurę. Szczeniaki poznają każdy pokarm zanim opuszczą hodowlę, żeby nowy właściciel nie miał problemów z żywieniem w przyszłości. Suplementy podaję według potrzeb i raczej te naturalne, (algi, drożdże, mączka z kryla) niż gotowce. Zanim zastosujemy jakieś specyfiki czy dodatki, warto pamiętać, że umiar jest jednak bezpieczniejszy niż nadmiar i ich użycie warto najpierw skonsultować z hodowcą czy weterynarzem.

Słowem zakończenia: mimo wielu cech wspólnych dla rasy i np. podobieństwa w charakterach wśród rodzeństwa, rodziców czy dzieci, każdy akita jest inny i należy mu się indywidualne podejście. To klucz do sukcesu i dobrej współpracy. Należy wsłuchać się w potrzeby danego psa i dostosowując je do siebie, spróbować zapewnić psu to, czego potrzebuje. Obcowanie z psem tej rasy i możliwość obserwacji jego dorastania, zachowań i zwyczajów jest chyba jedną z bardziej fascynujących rzeczy, jakie miałam i mam przyjemność doświadczać na co dzień.