Beagle

Beagle należą do psów myśliwskich, które pracowały w grupie po to, aby wypłoszyć schowaną w krzakach zwierzynę, co ułatwiało myśliwym schwytanie jej. Warto zaznaczyć, że są to psy, które mają bardzo dużą potrzebę biegania, tropienia i wypłaszania – wyganiania tego, co znajdą.  Musimy pamiętać, że te psy pracują bardzo niezależnie, są nastawione, na to, że samodzielnie podejmą decyzję znalezienia jakiegoś obiektu i wypłoszenia go. W przeciwieństwie do innych typów psów, jak np. psy pasterskie, Beagle są mniej nastawione na kontakt z człowiekiem. Wynika to z tego, że pracowały bardziej samodzielnie. Mając takiego Beagle’a, decydujemy się na niezależnego towarzysza naszego życia i takie psy świetnie się sprawdzą w różnych zadaniach, gdzie będą mogły się spełnić realizując swoje możliwości, jako tropiciele. Idealną dyscypliną, dla tego typu psów jest nosework, który teraz zyskuje mocno na popularności.

Beagle mają też dużą potrzebę poznawania nowych, dzikich miejsc, dzięki czemu świetnie sprawdzają się jako towarzysze osób lubiących sielankowe spacery po dzikich połaciach, lubią wyjeżdżać i odkrywać nowe tereny czy chodzić po górach.

Charakterystyczne dla Beagli jest to, że mieszkały one w zagrodach, w bardzo dużych grupach, dzięki czemu wśród tej rasy jest stosunkowo niewiele osobników agresywnych w kontakcie z innymi psami. Beagle bardzo dobrze odnajdują się w miejscach, gdzie mają dużo kontaktów społecznych z ludźmi, bądź z innymi psami.

Opowiadając o tej rasie, często nawiązuję do historii, by obrać pewien kierunek. Dzięki świadomości pochodzenia zwierząt, możemy wiedzieć czego spodziewać się po tych psach, jednak należy pamiętać, że każdy czworonóg ma swoją osobowość i należy przede wszystkim ją poznać.

Pracując z tą rasą, poznałem takie psy, które na pstryknięcie palcem skupiały się i uwielbiały pracę z człowiekiem. Niemniej jednak wiele osobników wymagało odpowiedniego nastawienia na pracę. Dobrze jest znaleźć coś, co będzie sprawiało im przyjemność – taką formę zabawy, współpracy, treningu, w miejscach, w których zbudujemy  historię przyjemnych skojarzeń. Nie możemy takiego Beagla zabrać do parku, gdzie są inne psy, czy zapachy i wymagać, że za smakołyki będą robiły dla nas wszystko. Dla Beagla środowisko może być dużo cenniejsze. Najpierw powinniśmy kłaść duży nacisk, by zbudować mu przyjemne skojarzenia w łatwiejszym środowisku np. w domu – w miejscu, gdzie nie ma innych zapachów i psów. Podczas spacerów znajdźmy spokojny parking i tam się zatrzymajmy, by zrobić kilka sesji szkoleniowych, a potem dopiero oczekujmy od psa, że będzie wykonywał czynności w trudniejszym terenie.

Beagle to idealna rasa, dla osób, które mają dużo czasu na wspólne wyjazdy w dzikie tereny. Oczywiście można te zwierzęta wyszkolić, ale wymaga to znalezienia odpowiedniego podejścia treningowego. Jeżeli taki czworonóg trafi do osoby, która jest bardzo zapracowana i mało przebywa w domu, a pies przez dłuższy czas zostaje sam – mogą pojawić się różne problemy. Należy pamiętać o tym, że jest to rasa psów, które żyły w sforach i w grupie czują się bezpiecznie.

Beagle to psy lubiące kontakt z innymi, więc mogą się okazać dobrymi towarzyszami w rodzinie, ale są to wymagające czworonogi. Psy myśliwskie, które nie mają zaspokojonych potrzeb, mogą być bardzo uciążliwe, sfrustrowane. Wiele niepożądanych zachowań  u tej rasy wynika z nadpobudliwości, która z kolei bierze się z braku zapewnienia wystarczającej aktywności.

Z racji tego, że te psy same tropiły zwierzynę, to należy wziąć pod uwagę, że możemy nie uniknąć ucieczki i pogoni za tropem, który pies wyczuje. Wskazany jest w tym przypadku systematyczny trening krok po kroku. Nie każdy jest urodzonym trenerem, więc nie każdy będzie w stanie wyszkolić Beagla  do takiego poziomu, że na jedno gwizdnięcie pies przybiegnie z każdego miejsca w parku i zamelduje się przy swoim opiekunie. W takich sytuacjach, gdy nie mamy pewności, czy pies do nas wróci, lepiej zastosować długą linkę, która będzie swobodnie ciągnęła się za czworonogiem. My będziemy mieć większą kontrolę, a pies na lince i tak będzie miał możliwość zaspokojenia swoich potrzeb: węszenia, szukania i eksplorowania.

Z mojego doświadczenia równie często pojawia się problem separacyjny, z pozostawaniem samemu. Są to psy z silną potrzebą przebywania w grupie i w momencie, gdy zostają długo same, może to być dla nich ogromny problem. Jeżeli decydujemy się na takiego towarzysza, to od szczeniaka warto go szkolić i przyzwyczajać. Lękliwość na podłożu samotności może być też dziedziczona genetycznie, dlatego warto dowiedzieć się od hodowcy, czy przodkowie Beagla, na którego się decydujemy, nie mieli tego typu problemów. Dzięki temu będziemy mieć większe prawdopodobieństwo, że nowy członek rodziny świetnie się odnajdzie w naszym towarzystwie.