Dalmatyńczyk

Pochodzenie dalmatyńczyka nie jest do końca jasne. Co prawda we wzorcu rasy czytamy, że krajem pochodzenia psa jest Chorwacja, a większości z nas dalmatyńczyk kojarzy się z Dalmacją, to jego historia jest dużo bardziej skomplikowana. Jedna z teorii głosi, że przodkowie rasy wywodzą się ze starożytnego Egiptu, a druga, że z dalekich Indii. To, co wiemy na pewno, to fakt, że na przestrzeni wielu wieków dalmatyńczyki pełniły przeróżne funkcje.

Używano ich do polowań na grubą zwierzynę. Turcy wykorzystywali je jako psy bojowe. W Stanach ścigały zbiegłych niewolników. Innym razem towarzyszyły powozom konnym, chroniąc podróżnych przed rabusiami. W czasach gdy strażacy poruszali się wozami konnymi, biegły przodem i głośno szczekając, ułatwiały przejazd do miejsca pożaru. W policji służyły jako psy tropiące.

Dalmatyńczyki są energiczne, pewne siebie i choć potrafią być niezależne, to potrzebują dużo, bliskiego kontaktu z opiekunem.

Dalmatyńczyk to świetny wybór dla osób aktywnych, lubiących długie spacery i wypoczynek na świeżym powietrzu, które zapewnią psu możliwość swobodnego biegania i rewirowania. Dalmatyńczyk jest z natury bardzo wytrzymały, dlatego może towarzyszyć biegaczom, rowerzystom czy jeźdźcom, a kilkuminutowy spacer na smyczy w jego przypadku zdecydowanie odpada.

Potrzebuje opiekuna, który znajdzie czas nie tylko na wspólną naukę i zabawę, ale też takiego, z którym mógłby wspólnie spędzać czas. Psy tej rasy źle znoszą wielogodzinną rozłąkę. Nadmiar energii w połączeniu z tęsknotą i nudą to przepis na wielogodzinne szczekanie, wycie i niszczenie mieszkania.

Dalmatyńczyki są wszechstronne – można je szkolić do różnych celów. Trzeba jednak pamiętać, że szybko się nudzą i jak im coś nie pasuje, potrafią pokazać, że mają własne zdanie. Można je wiele nauczyć, ale trzeba znaleźć na nie sposób. Treningi powinny być różnorodne, ciekawe dla psa i dobrze przemyślane. Z racji tego, że to pies gończy, kluczowa jest nauka przywołania i odwołania. Dalmatyńczyki mogą sprawdzić się w różnych psich sportach, takich jak np. dogtrekking czy canicross.

Dalmatyńczyki są zdaniem niektórych uparte, trudne do pracy czy wręcz głupie. Nic bardziej mylnego! To efekt ich niezrozumienia i zderzenia mitu wykreowanego przez Walta Disneya w filmie „101 dalmatyńczyków” z naturą tego dynamicznego psa gończego.

Wyraz ich ziejącego, zadowolonego pyska sprawia czasem wrażenie, jakby się uśmiechały.

Instynkt każe im gonić wszystko, co ucieka i rewirować teren w poszukiwaniu czegoś ciekawego. Jeśli nie nauczymy psa podstaw posłuszeństwa, a przede wszystkim przywołania i odwołania, pies spuszczony ze smyczy może nas ignorować i gonić za kotem, psem lub dziką zwierzyną. Może też w trakcie spaceru ciągnąć na smyczy albo wręcz wyrwać się w pogoni za uciekającym obiektem.

Dalmatyńczyki są świetnymi kompanami do wspólnych zabaw i gonitw. Z natury są wrażliwe i opiekuńcze wobec członków swojej rodziny, do których bardzo się przywiązują. W kontaktach z dziećmi trzeba jednak uważać, żeby psy nie zrobiły im krzywdy w czasie dynamicznej zabawy. Rozbawione mogą niechcący przewrócić dziecko albo uderzyć je ogonem. Dzieci z kolei trzeba pilnować, by w ferworze zabawy nie przekraczały psich granic. Dlatego wspólne igraszki zawsze powinny być pod okiem kogoś dorosłego.