10-12 kg (pies),
8-10 kg (suka)
Shiba inu
Shiba inu to jedna z najstarszych ras psów wywodzących się z Japonii. Zyskała popularność na całym świecie dzięki swojemu charakterystycznemu wyglądowi i niepowtarzalnej osobowości. Shiba inu są znane ze swojego niezależnego i odważnego charakteru, co czyni je fascynującymi towarzyszami dla odpowiednich opiekunów.
Charakterystyka rasy
Masa ciała:
Wzrost:
36-41 cm (pies),
33-38 cm (suka)
Długość życia:
12-15 lat
Osobowość:
Shiby to psy niezależne, odważne i pełne energii. Są znane z inteligencji i czujności, co czyni je doskonałymi stróżami. Shiby są lojalne wobec swoich opiekunów, ale mogą być również bardzo niezależne, co sprawia, że wymagają konsekwentnego szkolenia i wczesnej socjalizacji.
Potrzeba ruchu:
Shiba inu potrzebuje regularnej aktywności fizycznej. Codzienne spacery, bieganie i zabawy na świeżym powietrzu są niezbędne. Shiby uwielbiają eksplorować otoczenie i angażować się w różnorodne aktywności, które stymulują ich umysł.
Szczekliwość:
Shiby są umiarkowanie szczekliwe. Mogą szczekać, aby ostrzec swoich opiekunów o obecności obcych lub o nieznanych dźwiękach, ale generalnie nie są nadmiernie głośne. Ich szczekanie ma zazwyczaj na celu zwrócenie uwagi na coś ważnego.
Podejście do dzieci:
Rasa ta może mieć dobre podejście do dzieci, szczególnie jeśli psy są wychowywane razem z nimi od szczenięcia. Są cierpliwe i potrafią być łagodne, ale ze względu na ich niezależny charakter ważne jest, aby interakcje były nadzorowane, a dzieci uczone odpowiedniego traktowania psa.
Podejście do psów:
Shiby, ze względu na swój silny i niezależny charakter, mogą być dominujące w stosunku do innych psów. Przy odpowiedniej socjalizacji od początku, bez problemu powinny dogadywać się z innymi psami.
Wygląd i pielęgnacja
Ogólny wygląd
Shiba inu to mały, ale dobrze zbudowany pies o mocnej sylwetce. Ma gęstą, podwójną sierść, która jest krótsza i miękka pod spodem oraz sztywniejsza i prostsza na wierzchu. Umaszczenie może być rude, sezamowe, czarne podpalane lub białe. Charakterystyczne cechy to stojące, trójkątne uszy, ciemne oczy i zakręcony ogon noszony nad grzbietem
Pielęgnacja i grooming
Pielęgnacja shiba inu jest stosunkowo prosta, ale wymaga regularności. Ich gęsta sierść potrzebuje szczotkowania kilka razy w tygodniu, aby usunąć martwe włosy i utrzymać ją w dobrym stanie. Shiby linieją sezonowo, więc mogą okresowo wymagać częstszego szczotkowania. Kąpiele powinny być przeprowadzane co kilka miesięcy lub w razie potrzeby, aby utrzymać sierść czystą i zdrową. Regularne przycinanie pazurów, czyszczenie uszu i dbanie o higienę jamy ustnej również są ważne dla ogólnego zdrowia psów rasy shiba inu.
Historia i charakter
Shiba inu to jedna z najstarszych ras psów wywodzących się z Japonii. Jej historia sięga co najmniej 3 tysięcy lat, co czyni ją jedną z najstarszych ras w ogóle. Pierwotnie psy te były wykorzystywane do polowania na małą zwierzynę, taką jak ptaki i króliki, w górskich rejonach Japonii. Shiba inu jest narodowym skarbem Japonii i jednym z sześciu pierwotnych japońskich psów, które przetrwały do dzisiejszych czasów.
Jeśli chodzi o charakter, shiba inu można opisać jako niezależne, odważne i inteligentne. Są to psy, które cenią sobie własne towarzystwo, co może sprawiać wrażenie, że są nieco zdystansowane w porównaniu z innymi rasami. Mimo to są lojalne wobec swoich opiekunów i mogą być bardzo czułe. Shiba inu są także znane ze swojej czystości – często z powodu swojej dbałości o higienę porównywane są do kotów.
Dla kogo?
Shiba inu to rasa, która najlepiej pasuje do osób aktywnych, cierpliwych i doświadczonych w opiece nad psami. Niezależny charakter sprawia, że shiby nie są najlepszym wyborem dla początkujących opiekunów. Idealny opiekun psów tej rasy to osoba, która potrafi zrozumieć ich specyficzne potrzeby i ma czas na odpowiednie szkolenie oraz zapewnienie odpowiedniej ilości ruchu.
John Dog poleca dla rasy:
Jakiego szkolenia potrzebuje?
Shiba inu wymagają konsekwentnego, cierpliwego i pełnego zrozumienia szkolenia. Wczesna socjalizacja jest kluczowa, aby zapobiec problemom z agresją lub lękiem. Shiba inu mogą być uparte, dlatego szkolenie powinno być oparte na pozytywnych metodach wzmacniania.
Prawdy i mity:
Shiba inu mogą się dobrze przystosować do życia w miejskich warunkach, choć często mówi się, że nie nadają się do życia w mieście. O ile zapewni się im odpowiednią ilość ruchu i stymulacji umysłowej, dobrze odnajdą się w miejskim zgiełku.
Jedną z ciekawostek dotyczących rasy shiba inu jest to, że psy te mają charakterystyczny wyraz pyszczka, który Japończycy nazywają „Shiba Inu Smile”. Jest to uśmiech, który można zauważyć, gdy pies jest zrelaksowany i szczęśliwy. Ten „uśmiech” jest jednym z powodów, dla których shiba inu zdobyły tak dużą popularność na całym świecie, szczególnie w mediach społecznościowych.
Skutki nieodpowiedniego szkolenia:
Brak odpowiedniego szkolenia może prowadzić do wielu problemów behawioralnych u shiba inu. Mogą stać się agresywne w stosunku do innych psów i ludzi, wykazywać nadmierną lękliwość. Niewłaściwie wyszkolone mogą również być trudne do opanowania, co może odbić się na bezpieczeństwie zarówno psa, jak i otoczenia.
Rasa w rodzinie z dziećmi:
Shiba inu mogą dobrze żyć z dziećmi, ale wymaga to odpowiedniej socjalizacji i nauki zarówno u psa, jak i u dzieci. Dzieci powinny być uczone, jak prawidłowo obchodzić się z psem i szanować jego przestrzeń. Shiba inu mają niezależny charakter, co może sprawić, że będą unikały zbyt natarczywego zachowania.
Zdrowie
Shiby coraz częściej odwiedzają gabinety weterynaryjne ze względu na rosnącą popularność tej rasy w kraju. Nie zawsze jednak jest to dla nich radość, gdyż z reguły reprezentanci tej rasy mocno nie przepadają z badaniem klinicznym, zwłaszcza gdy odbywa się ono na stole. Dlatego warto od małego uczyć psa stawania na wysokości (na stole), dotyku w różnych miejscach ciała, zaglądania do jamy ustnej czy ucha i odwiedzania lekarzy weterynarii dla przyjemności, np. tylko na zważenie. Oczywiście istotne jest nagradzanie na każdym etapie.
Kulejąca shiba to sygnał, by jak najszybciej odwiedzić ortopedę. Nie omijają ich problemy takie, jak dysplazja stawów biodrowych i łokciowych czy zwichnięcia rzepek. U psów tej rasy nierzadko stwierdza się problem nietolerancji pokarmowej, alergii pokarmowej czy alergii środowiskowej. Schorzenia te manifestują się głównie w postaci problemów skórnych i objawów dermatologicznych czy też jako przewlekłe zapalenia kanału słuchowego.
U psów czystej linii, pochodzących z Japonii, może występować groźna gangliozydoza, dająca przede wszystkim objawy niezborności ruchowej i utraty równowagi. Objawy pojawią się już u młodych psów, a możliwości leczenia są ograniczone, więc warto badać psy (rodziców) pod kątem tej dziedzicznej wady.
Co ciekawe, u psów tej rasy stwierdza się wrodzoną mikrocytozę, co oznacza, że ich czerwone krwinki są mniejsze w porównaniu z krwinkami innych psów. Zauważyć to można w badaniu morfologii krwi (parametr MCV będzie niższy) oraz w rozmazie krwi. Jest to istotne szczególnie w trakcie diagnostyki. Co więcej, u niektórych shib zauważono zwiększoną ilość potasu w krwinkach czerwonych, co objawia się hiperkaliemią. Jest to ich cecha dziedziczna, niedająca objawów u psa.
Najczęstsze choroby (w tym o podłożu genetycznym) tej rasy oraz choroby, do których ma większą skłonność:
- dysplazja stawów biodrowych i łokciowych
- zwichniecie rzepki
- gangliozydoza (GM1 i GM2)
- jaskra pierwotna
- zaćma
- atopia, alergia
- niedoczynność tarczycy
- ubytek przegrody międzykomorowej w sercu
- zespół skórno-naczyniówkowy (zespół VKH – Vogta-Koyanagiego-Harady)
- zaburzenia krzepnięcia – choroba von Willebranda
- problemy stomatologiczne, wady zgryzu
Badania
Psy i suczki przeznaczone w hodowlach do rozrodu powinny być przebadane ortopedycznie wraz z wykonaniem RTG stawów biodrowych i łokciowych. Ponadto w hodowlach ceni się wykonanie badan w celu wykluczenia chorób genetycznych. Tu oferta laboratoriów to przede wszystkim badania genetyczne w kierunku gangliozydozy (GM1 i GM2).
U psów dojrzałych ważne są regularne kontrole krwi wraz z oznaczeniem poziomu hormonów tarczycy, jak i badanie moczu. W średnim wieku zalecana jest kontrola kardiologiczna wraz z badaniem echo serca oraz badanie przeglądowe USG jamy brzusznej. W przypadku objawów kulawizny czy innych problemów ortopedycznych konieczna jest kontrola u specjalisty.
