suka, pies: 4-8 kg
Sznaucer miniaturowy
Sznaucery miniaturowe to nieduże, aktywne psy rodzinne. Rasa ta wywodzi się od sznaucerów średnich – ich przeznaczeniem było stróżowanie przy gospodarstwach wiejskich. Do dziś zostało im wiele cech, które wtedy były niezbędne do wykonywania poprawnie swojej pracy.
Charakterystyka rasy
Masa ciała:
Wzrost:
suka, pies: 30-35 cm
Długość życia:
12-15 lat
Osobowość:
Są to wesołe i żywiołowe psy. Niewiele rzeczy jest w stanie zrobić na nich wrażenie. Sznaucery cechuje duża pewność siebie, a przy tym uważają się za dużo większe, niż w rzeczywistości są. Przyswajają wiedzę w ekspresowym tempie i lubią uprawiać wszelkiego rodzaju aktywności z opiekunami. Opisuje się je jako oddane i rodzinne psy.
Potrzeba ruchu:
Sznaucery miniaturowe są psami aktywnymi i potrzebującymi sporej dawki ruchu. Duże pokłady energii w połączeniu z ich zdrową budową dają nam psa, z którym można robić praktycznie wszystko – od zwykłych, długich spacerów, przez górskie wędrówki, po amatorskie sporty (takie jak: agility, nosework, rally-o czy frisbee). Jeśli nie zapewnimy psu wartościowych spacerów (nie tylko z dużą ilością ruchu, ale też z możliwością eksploracji), sznaucer sam znajdzie sobie ciekawe zajęcie, niezależnie od tego, czy będzie mieszkać w domu czy w mieszkaniu.
Szczekliwość:
Rasa ta uchodzi za wyjątkowo szczekliwą. Wiąże się to m.in. ze specyfiką tej rasy i jej pierwotną użytkowością. Jest to cecha, którą da się wyciszyć, choć wymaga to sporo pracy.
Podejście do dzieci:
Sznaucery są bardzo przyjacielskie i rodzinne, dlatego świetnie odnajdą się w towarzystwie dzieci. Warto jednak zwrócić szczególną uwagę na ich interakcje z najmłodszymi, ponieważ nie są to psy cierpliwe i przy nieodpowiednim kontakcie mogą wysyłać silniejsze sygnały uspokajające, na przykład uszczypnięcie w rękę.
Podejście do psów:
W domu z innymi psami sznaucery odnajdą się bez najmniejszego problemu. Jak u większości ras konflikty mogą pojawić się pomiędzy samcami, szczególnie tymi młodymi. Przy odpowiedniej socjalizacji i zapoznaniu ze sobą zwierząt powinny się zaprzyjaźnić.
Wygląd i pielęgnacja
Ogólny wygląd
Cechą charakterystyczną sznaucerów są ich krzaczaste brwi i długa broda. Z wyglądu nie przypominają atletów, ich budowa jest raczej zwarta, krępa i o mocnym kośćcu. Na nogach, uszach i brzuchu mają trochę dłuższą sierść, mogą występować w 4 umaszczeniach: czarnym, czarno-srebrnym, pieprz i sól oraz białym. Mają bystre i przyjacielskie spojrzenie, które oddaje ich charakter.
Pielęgnacja i grooming
Sierść sznaucerów jest twarda, szorstka i gęsta, dlatego wymaga regularnej opieki groomerskiej. Ze względu na strukturę włosa powinny być trymowane mniej więcej co 2 miesiące. Zabieg ten pozwala utrzymać dobrą kondycję sierści i odpowiednią pigmentację, w przeciwieństwie do zabiegu strzyżenia, który powoduje zniszczenie struktury włosa i prowadzi do utraty pigmentu. Plusem tego typu sierści jest fakt, że wypada ona w znikomych ilościach.
Historia i charakter
Sznaucer miniaturowy, mimo swej niewielkiej postury, jest prawdziwym stróżem chroniącym nas przed gryzoniami. Ta rasa jest wrażliwa na dźwięki i zmiany w otoczeniu, co można interpretować jako czujność. Ich naturalną reakcją na podejrzane sygnały jest szczekanie, a ich instynkt łowcy sprawia, że potrafią skutecznie pozbyć się gryzoni.
Dla kogo?
Sznaucer miniaturowy to idealny wybór dla aktywnych osób lub rodzin, które mają czas i energię na trening oraz zapewnienie mu odpowiedniej aktywności fizycznej i mentalnej. Potrzebuje opiekunów, którzy będą konsekwentni, cierpliwi i kochający, aby zapewnić mu pełne i szczęśliwe życie. Jeśli jesteś gotowy na wyzwanie i chcesz mieć wspaniałego towarzysza, sznaucer miniaturowy może być idealnym wyborem dla Ciebie.
Jakiego szkolenia potrzebuje sznaucer miniaturowy?
Wysoka inteligencja tej rasy wymaga, aby trening był interesujący i różnorodny, ponieważ monotonność może zniechęcić psa. Sznaucery miniaturowe świetnie sprawdzają się w różnych psich sportach, takich jak agility, obedience czy rally-o.
Ze względu na silny popęd zdobyczy nigdy nie należy puścić sznaucera miniaturowego luzem w miejscach publicznych, gdzie nie ma ogrodzenia, ponieważ może być skłonny do ganiania małych zwierząt.
Skutki nieodpowiedniego szkolenia
Niewłaściwe szkolenie może prowadzić do zachowań problemowych, takich jak gonienie kotów czy szczekanie na poruszające się pojazdy. Ponadto pozostawiony sam w domu przez dłuższy czas może zacząć uporczywie szczekać lub ruszać w pogoń za zwierzyną.
Sznaucer miniaturowy w rodzinie z dziećmi
Psy tej rasy świetnie odnajdują się w rodzinach z dziećmi. Są przyjazne, lojalne wobec swoich opiekunów, ale wymagają szacunku dla swoich granic. Potrafią dostosować się do życia w mieszkaniu, ale zachowują również energię do pilnowania otoczenia, więc mogą być wspaniałymi stróżami nawet na obszarach wiejskich.
John Dog poleca:
Zdrowie
Sznaucer miniaturowy to od wielu lat bardzo popularna rasa w Polsce. Z tego też powodu sznaucery to stali klienci gabinetów weterynaryjnych. Są to wizyty zarówno profilaktyczne, jak i z powodu niepokojących objawów. Najczęściej są to wymioty i biegunki, gdyż niektóre ze sznaucerów mają dość delikatny i wrażliwy przewód pokarmowy. Problemy stomatologiczne, takie jak kamień nazębny czy zapalenia dziąseł, również nie należą do rzadkości. Psy tej rasy są dość aktywne na spacerach i w domu, dlatego wszelkie kulawizny powinny być sprawdzone pod kątem zwichniętych rzepek w kończynach miednicznych. Psy w starszym i średnim wieku mają szczególną skłonność do choroby zastawki dwudzielnej w sercu, dlatego też kontrola kardiologiczna powinna być u sznaucerów rutyną. U starszych psów nie rzadko diagnozuje się cukrzycę, choroby nerek czy zespół Cushinga.
Fizjologicznie, szczególnie u psów w starszym wieku, stwierdza się we krwi podwyższony poziom trójglicerydów (TG). Może temu towarzyszyć także podniesiony poziom fosfatazy zasadowej (ALP), jak i transaminazy wątrobowej (ALT). Ponadto niektóre sznaucery mają dziedziczną stomatocytozę, co oznacza, że we krwi występują u nich zmienione czerwone krwinki (są duże i niedobarwliwe) – jednak nie wpływa to na ich zdrowie czy wynik hematokrytu w badaniu morfologii.
Najczęstsze choroby (w tym o podłożu genetycznym) oraz większa skłonność do chorób u psów tej rasy:
- dysplazja stawów biodrowych i łokciowych,
- choroba Legga-Calvégo-Perthesa,
- zwichnięcie rzepki,
- wrodzona miotonia (myotonia congenita),
- neuropatia obwodowa (choroba Charcota, Mariego, Tootha – CMT),
- dysplazja kostna kręgosłupowo-żebrowa,
- postępujący zanik siatkówki typu A (Type B1-PRA HIVEP3),
- dysplazja siatkówki,
- wrodzona zaćma,
- dwurzędowość rzęs,
- przetrwała błona źreniczna,
- mukopolisacharydoza typu VI,
- przetrwały przewód Mullera,
- kamica moczowa,
- nadczynność kory nadnerczy (choroba Cushinga),
- cukrzyca,
- zapalenie trzustki,
- młodzieńcza choroba nerek,
- przewlekła zwyrodnieniowa choroba zastawki dwudzielnej,
- arytmie,
- zespolenie wrotno-oboczne w wątrobie (PSS),
- niedoczynność tarczycy,
- autoimmunologiczna niedokrwistość hemolityczna (IMHA),
- zaskórniki u sznaucerów,
- podatność na zachorowanie Mycobacterium avium (gruźlicę).
Badania
W hodowlach u psów przeznaczonych do rozrodu powinny być wykonane przede wszystkim badania kardiologiczne, okulistyczne. Ponadto konieczne jest wykonanie badań genetycznych z krwi u reproduktorów w celu wykluczenia najczęstszych dziedzicznych chorób w tej rasie, tj.: neuropatii obwodowej – CMT, miotonii, zespołu przetrwałych przewodów Mullera, postępującego zaniku siatkówki oraz dysplazji kostnej kręgosłupowo-żebrowej. Możliwe jest także wykonanie badania w kierunku wykluczenia dziedzicznej podatności na zachorowania na gruźlicę – badanie MAC.
U psów w średnim i starszym wieku ważne są regularne kontrole kardiologiczne wraz z badaniem echa serca. W przypadku objawów kulawizny czy innych problemów ortopedycznych konieczna jest kontrola u specjalisty. Nie zapominajmy o przeglądowych badaniach krwi wraz z poziomem hormonów tarczycy oraz o badaniu moczu czy badaniu USG jamy brzusznej z racji możliwości wystąpienia cukrzycy, choroby nerek czy niedoczynności tarczycy.