Kardiomiopatia rozstrzeniowa (dcm) u psa – przyczyny, objawy, leczenie

Kardiomiopatia rozstrzeniowa (DCM) to jedna z poważniejszych chorób serca u psa. Jej przyczyny nie są do końca poznane, a możliwość dziedziczenia choroby ma tu także znaczenie. Kardiomiopatią obarczone są przede wszystkim psy ras dużych i olbrzymich w średnim wieku. Jakie są objawy niewydolności serca, jak przebiega diagnoza i leczenie? Przeczytaj!

Kardiomiopatia rozstrzeniowa (DCM) to bardzo groźna choroba mięśnia sercowego, pojawiająca się najczęściej u psów ras dużych i olbrzymich w wieku 4-8 lat. Rasy obarczone większym ryzykiem wystąpienia niewydolności serca to: bokser, bernardyn, bulmastif, dog niemiecki, doberman, chart afgański, golden retriever, nowofundland, owczarek niemiecki, portugalski pies wodny, sznaucer olbrzymi oraz wilczarz irlandzki. Najbardziej narażone są boksery i dobermany, a wśród nich szczególnie samce.

DCM u psa polega na zmniejszeniu elastyczności komórek budujących komorę serca, przez co zmniejsza się jej kurczliwość. Choroba najczęściej dotyczy lewej komory, przez co krew nie jest prawidłowo tłoczona do aorty – a tym samym do całego organizmu. W związku z tym komórki ciała nie otrzymują odpowiedniej ilości natlenowanej krwi. Dokładniej mówiąc, ściana lewego przedsionka i lewej komory ulega ścieńczeniu, przez co ich kurczliwość jest upośledzona, a jamy w sercu ulegają powiększeniu. W związku z tym dochodzi do niewydolności zastawek, w tym jako pierwszej do niedomykalności zastawki dwudzielnej (czyli mitralnej).

Kardiomiopatia rozstrzeniowa u psa – przyczyny

Warto wiedzieć, że przyczyny powstawania kardiomiopatii u psa nie są do końca znane. Jednak coraz częściej mówi się o podłożu dziedzicznym, czyli o DCM wrodzonej. Dlatego też, jeśli rodzice szczeniaka mieli problemy z sercem, to istnieje duże prawdopodobieństwo, że również maluch zachoruje. Z tego powodu w hodowlach ras o większej skłonności do schorzenia, np. dobermanów, bardzo ważne jest regularne badanie kardiologiczne suk i samców wraz z wydawaniem odpowiednich certyfikatów. To właśnie u dobermanów rozpoznano już mutacje genetyczne odpowiedzialne za rozwój kardiomiopatii rozstrzeniowej.

Jednak podobne spostrzeżenia dotyczą ras takich, jak wilczarze, portugalskie psy wodne, dogi niemieckie czy nowofundlandy. Wiemy, że choroba ma u nich charakter dziedziczny, jednak sposób dziedziczenia jest odmienny. O kardiomiopatii nabytej mówimy najczęściej, gdy mamy do czynienia z rozwojem choroby na tle autoimmunologicznym, toksycznym, hormonalnym, nowotworowym czy żywieniowym (z powodu niedoboru tauryny i L-karnityny w diecie). Zdarza się również, że nie jesteśmy w stanie dociec, jaki czynnik ją wywołał – wtedy mówimy o idiopatycznej DCM.

Kardiomiopatia rozstrzeniowa u psa – objawy

Choroba długo może mieć przebieg bezobjawowy i pies może nie wykazywać żadnych niepokojących objawów. Pierwsze symptomy to kaszel, duszności i zaburzenia oddechu – w szczególności przy wysiłku fizycznym czy przy ekscytacji. Jakie są objawy choroby serca? Pies cierpiący na kardiomiopatię często staje się apatyczny, zazwyczaj woli leżeć niż się bawić, ma mniejszą wydolność fizyczną. Nierzadko obserwuje się także spadek apetytu i masy ciała. W przebiegu DCM może także dojść do niewydolności mięśnia sercowego, obrzęku płuc, zbierania się płynu w jamie brzusznej, omdleń, a nawet do nagłej śmierci sercowej.

Kardiomiopatia rozstrzeniowa u psa – diagnostyka

Rozpoznanie choroby serca u psa stawia się na podstawie wywiadu i pełnego badania kardiologicznego (badanie kliniczne, osłuchanie serca psa fonendoskopem, EKG, RTG klatki piersiowej), którego podstawowy element stanowi echo serca. Istotne są także badania krwi, w tym badanie hormonów tarczycy, biomarkerów nerek oraz elektrolitów (jonogram). Niektórzy kardiolodzy mogą zlecić oznaczenie peptydu natiuretycznego i troponiny sercowej typu I w celu określenia stopnia zaawansowania choroby oraz rokowania.

Kardiomiopatia rozstrzeniowa u psa – leczenie

Leczenie polega na wprowadzeniu terapii farmakologicznej polepszającej pracę serca i dzięki temu podnoszącej komfort życia zwierzaka. Mowa o lekach z grupy leków o działaniu inotropowo dodatnim oraz o lekach o działaniu diuretycznym. Jeśli pies wykazuje także zaburzenia rytmu pracy serca (arytmie), wdraża się też odpowiednio dobrane leki przeciwarytmiczne. Wszystko zależy od stadium zaawansowania niewydolności serca. Równie ważne jest zapewnienie odpowiedniej diety i aktywności fizycznej.

Kontrole kardiologiczne odbywają się co ok. 3-6 miesięcy oraz zawsze wtedy, gdy pies poczuje się gorzej. Obejmują one badanie echo serca oraz badania krwi, w tym parametrów nerkowych oraz jonogramu. Niestety choroba ta jest nieuleczalna. Od momentu postawienia diagnozy psy najczęściej żyją od kilku miesięcy do ok. 2 lat, aczkolwiek choroba może mieć bardzo gwałtowny przebieg i zakończyć się śmiercią w przeciągu 2-3 dni. Nie da się ustrzec przed nią psa. Jej szybkie wykrycie i wprowadzenie leczenia poprawi komfort życia czworonoga, jednak nie pozwoli na jego przedłużenie. Dlatego u ras z predyspozycjami do kardiomiopatii rozstrzeniowej ważne jest wykonywanie okresowych badań serca psa.