50-65 kg (pies),
40-55 kg (suka)
Doga kanaryjskiego cechuje spokój i pewność siebie, a także głęboka lojalność i oddanie opiekunowi. Jest posłuszny i ma silny instynkt opiekuńczy, jednak jego podejrzliwość wobec obcych wymaga odpowiedniej socjalizacji, aby zapobiec agresywnym zachowaniom.
50-65 kg (pies),
40-55 kg (suka)
60-66 cm (pies),
56-62 cm (suka)
9-11 lat
Doga kanaryjskiego cechuje spokój i pewność siebie, a także głęboka lojalność i oddanie opiekunowi. Jest posłuszny i ma silny instynkt opiekuńczy, jednak jego podejrzliwość wobec obcych wymaga odpowiedniej socjalizacji, aby zapobiec agresywnym zachowaniom. Konsekwentny trening jest kluczowy, aby zarządzać jego naturalnymi instynktami.
Dog kanaryjski to rasa psów bardzo aktywnych, potrzebujących długich spacerów, najlepiej urozmaiconych różnymi formami aktywności i zabawami, które nie tylko pozwolą im spalić nadmiar energii, ale również wspomogą ich rozwój psychiczny i utrzymają dobre zdrowie. Regularna aktywność fizyczna jest kluczowa, aby dog kanaryjski był szczęśliwy i zdrowy.
Dog kanaryjski nie jest z natury szczególnie szczekliwą rasą. Jako psy stróżujące mogą szczekać, aby ostrzec o niebezpieczeństwie lub gdy zauważą obcych, ale ogólnie są raczej ciche. Ich szczekanie zazwyczaj ma konkretny cel, a nie jest bezustanne czy nadmierne.
Dogi kanaryjskie mogą być dobrymi towarzyszami dla starszych dzieci, szczególnie jeśli są odpowiednio socjalizowane i wychowywane z nimi od szczenięcia. Z uwagi na ich rozmiary i siłę ważne jest, żeby nadzorować interakcję między psami a dziećmi, by obie strony czuły się komfortowo i bezpiecznie.
Dogi kanaryjskie mogą być podejrzliwe lub dominujące wobec innych psów, co wynika z ich naturalnej roli jako psów stróżujących i ich silnych instynktów obronnych. Ich interakcje z innymi psami mogą zależeć od indywidualnego charakteru, wychowania i stopnia socjalizacji.
Warto od szczeniaka uczyć psa prawidłowej komunikacji, budować jego pewność siebie i socjalizować.
Dogi kanaryjskie są dużymi, mocno zbudowanymi psami, które emanują siłą i majestatem. Mają szeroką, masywną głowę z wyraźnie zarysowanym stopem, średniej wielkości, ciemnymi oczami i zwisającymi uszami. Ich sierść jest krótka i gładka, zwykle w kolorach od jasnobrązowego do ciemnego brązu, z białymi znaczeniami na piersi, łapach i końcu ogona.
Ciało doga kanaryjskiego jest długie i muskularne, z głęboką klatką piersiową i szerokimi ramionami, co sprawia, że wygląda jeszcze potężniej. Ogon noszą zwisający w spoczynku, ale może być uniesiony, kiedy pies jest czujny. Ogólnie wygląd doga kanaryjskiego jest imponujący i odzwierciedla jego silny charakter oraz zdolności obronne.
Pielęgnacja doga kanaryjskiego jest stosunkowo łatwa ze względu na jego krótką sierść. Regularne szczotkowanie raz w tygodniu jest wystarczające, aby usunąć luźne włosy i utrzymać sierść w dobrym stanie. Kąpiele należy ograniczać do minimum, przeprowadzając je tylko wtedy, gdy pies jest rzeczywiście brudny, aby nie uszkodzić naturalnej bariery lipidowej skóry. Ponadto warto regularnie sprawdzać i czyścić uszy, przycinać paznokcie i dbać o higienę jamy ustnej psa, co zapewni mu zdrowie i dobre samopoczucie.
Nazwa doga kanaryjskiego łączy się z miejscem jego pochodzenia – Wyspami Kanaryjskimi. Jest to pies stróżujący w typie molosa, który pierwotnie był wykorzystywany do pilnowania stad bydła i jako pies bojowy.
Dog kanaryjski jest z natury silny, odporny i waleczny. Pełniąc funkcję stróża, musiał być spokojny, czujny i pewny siebie. A gdy go coś zaniepokoiło, głośno szczekał, by odstraszyć intruza. Chociaż jest molosem, potrafi być szybki, kiedy uzna, że trzeba.
Dog kanaryjski potrzebuje doświadczonego opiekuna, który ma czas i chęć zaangażować się w jego socjalizację i szkolenie. Presa canario nie ma ani postury, ani natury psiego wyczynowca. W jego przypadku świetnie się sprawdzą spokojne i długie spacery, w przeciwieństwie do roweru czy wspólnego biegania.
Przede wszystkim mądrego. Dog kanaryjski wykazuje chęć współpracy z człowiekiem pod warunkiem, że nie będziemy z nim robić nic na siłę, zbudujemy z nim silną więź i znajdziemy odpowiednią motywację. Chociaż trzeba wziąć poprawkę na jego naturę i fakt, że czasem po prostu nie śpieszy się z wykonaniem polecenia.
Krzyczenie lub używanie przemocy w czasie szkolenia może okazać się niebezpieczne. Gdy pies poczuje się zagrożony, jest ryzyko, że zaatakuje, by się bronić.
Braki w dobrze przeprowadzonej socjalizacji zemszczą się w późniejszym wieku. Są duże szanse na to, że pies będzie wykazywał agresję wobec obcych psów lub ludzi, których uzna za zagrożenie dla siebie lub swojej rodziny.
Prawdą jest, że swego czasu było spore zamieszanie z nazwą rasy. Dawniej znane były jako perro de presa canario, a w Polsce mówiono na nie presa canario lub pies kanaryjski. W 2001 roku wraz z oficjalnym uznaniem rasy przez FCI nazwa zmieniła się na dogo canario, czyli doga kanaryjskiego. A w 2019 roku FCI ponownie zmieniła nazwę rasy, tym razem na presa canario.
Prawdą jest, że pies kanaryjski został wpisany w Polsce na listę ras psów uznawanych za agresywne. Jego posiadanie wymaga zezwolenia organu gminy właściwego ze względu na planowe miejsce utrzymania psa. A powyższe zezwolenie jest wydawane na wniosek zainteresowanego.
Prawdą jest, że jednym z warunków dopuszczenia przez Związek Kynologiczny w Polsce psa rasy dog kanaryjski do hodowli jest zaliczenie przez niego testów psychicznych. Warto więc, kupując szczenię, zwrócić uwagę na jego pochodzenie i wybrać hodowlę zarejestrowaną w ZKwP.
Dog kanaryjski zwykle jest łagodny wobec swojej rodziny, a nieufny wobec obcych. Z racji swojej pokaźnej masy i tego, że ma naturę molosa, zdarza mu się w zabawie przepychać i być mało delikatnym. Trzeba bardzo uważać na małe dzieci i nie zostawiać ich samych z psem, by nie stała im się przez przypadek krzywda. A starsze dzieci warto edukować, jak bezpiecznie obchodzić się z psem.
Dogi kanaryjskie to duże psy należące do grupy molosów, psów o zwartej i mocnej budowie. To zdrowe psy, jednak jak wszystkie okazy należące do grupy ras dużych i olbrzymich narażone są na występowanie problemów ze stawami biodrowymi i łokciowymi. Mowa tu przede wszystkim o dysplazji stawów, jak i później rozwijającej się chorobie zwyrodnieniowej stawów. Ponadto psy te są w grupie ras predysponowanych do wystąpienia zespołu skrętu i rozszerzenia żołądka, dlatego też profilaktyka powinna być stosowana od małego (link do chorób ras dużych/do RSŻ). Jako psy szybko rosnące narażone są także na zapalenie młodzieńcze kości. Tak więc w przypadku wszelkich kulawizn czy innych zaburzeń ortopedycznych konieczna jest specjalistyczna konsultacja. Dogi kanaryjskie z racji masywnych i oklapniętych małżowin usznych mogą cierpieć na zapalenie zewnętrznych kanałów słuchowych. Dlatego regularna toaleta, jak i wykluczenie możliwości wywołania alergii pokarmowej u psów z tym problemem są niezwykle istotne. Opisuje się, że dogi kanaryjskie mogą mieć tendencję do tycia.
W hodowlach u psów przeznaczonych do rozrodu konieczne jest przeprowadzenie badań radiologicznych stawów biodrowych i łokciowych. Dobrą praktyką hodowlaną jest także badanie kardiologiczne i okulistyczne psów i suk hodowlanych. Badania genetyczne dostępne w przypadku tej rasy obejmują niewiele schorzeń, w tym chorobę siatkówki – retinopatię wieloogniskową.
Szczenięta w wieku 4 miesięcy powinny mieć pierwsze badanie radiologiczne stawów. Dorosłe dogi należy kontrolować przede wszystkim pod kątem ortopedycznym. Wszelkie kulawizny, pogorszenie chodu czy sztywność kończyn powinny być pod kontrolą ortopedyczną. Konieczne jest także kontrolne badanie echa serca, szczególnie u psów w średnim i starszym wieku z racji możliwości wystąpienia kardiomiopatii rozstrzeniowej (DCM). Nie zapominajmy o przeglądowych badaniach krwi wraz z poziomem hormonów tarczycy oraz o badaniu moczu czy badaniu USG jamy brzusznej.
