25-30 kg (pies),
20-25 kg (suka)
Owczarek belgijski
Owczarek belgijski to rasa o wyjątkowej wszechstronności i inteligencji, ceniona zarówno w pracy, jak i w roli towarzysza. Są cztery odmiany owczarka belgijskiego: malinois, tervueren, groenendael i laekenois, które różnią się głównie długością i strukturą sierści. Początkowo wykorzystywane do pilnowania stad, obecnie często spotykane w służbach mundurowych, ratownictwie oraz sportach kynologicznych.
Charakterystyka rasy
Masa ciała:
Wzrost:
60-66 kg (pies),
56-62kg (suka)
Długość życia:
10-14 lat
Osobowość:
Owczarki belgijskie są psami niezwykle inteligentnymi, szybko się uczącymi i lojalnymi wobec opiekuna. Są energiczne, czujne i odważne, co czyni je świetnymi psami użytkowymi, dlatego możemy je spotkać jako psy policyjne. Są bardzo wrażliwe na bodźce i łatwo zauważają wszelkie zmiany w środowisku. Potrzebują przewodnika, który potrafi wyznaczyć granice i odpowiednio pracować z psem. Owczarek belgijski malinois wymaga wyjątkowo intensywnej aktywności i odpowiedniego prowadzenia, ale również zbyt duże ilości bodźców mogą powodować u owczarków belgijskich frustrację i negatywne emocje.
Potrzeba ruchu:
Jest to rasa wymagająca dużo ruchu, jednak same długie spacery mogą nie być wystarczające. Poza podstawowymi psimi potrzebami, jak węszenie, eksploracja czy bieganie, owczarki belgijskie potrzebują też stymulacji umysłowej i zadań, które zmęczą ich głowę. Doskonale sprawdzą się w treningu posłuszeństwa lub psich sportach, takich jak IPO, frisbee, czy obedience. Należy jednak pamiętać, że podobnie jak inne psy – potrzebują około 14 godzin snu na dobę. Nierzadko zdarza się, że nie potrafią same z siebie odpoczywać i trzeba je tego nauczyć.
Szczekliwość:
Owczarki belgijskie są stosunkowo szczekliwe i głośne, co wynika z ich wrodzonej czujności.
Podejście do dzieci:
Jeśli od szczeniaka odpowiednio się je socjalizuje, owczarki belgijskie są łagodne wobec dzieci. Należy jednak pamiętać, że jest to rasa silna, reaktywna i wrażliwa. Rodzina z małymi dziećmi nie będzie najlepszym domem dla psów tej rasy.
Podejście do psów:
Dobrze socjalizowane owczarki belgijskie mają zwykle przyjazne usposobienie wobec innych psów, ale mogą wykazywać dominujące zachowania, jeśli nie były odpowiednio wychowane.
Wygląd i pielęgnacja
Ogólny wygląd
Owczarki belgijskie to psy średniej wielkości, proporcjonalnie i harmonijnie zbudowane, wyróżniające się elegancką sylwetką i atletyczną postawą. Osoby niedoświadczone przyznają, że przypomina nieco z wyglądu owczarka niemieckiego, jednak w rzeczywistości rasy te bardzo różnią się od siebie, pomimo że klasyfikuje się je w tej samej grupie FCI. Różnice między czterema odmianami belgów opieraja się głównie na rodzaju i kolorze sierści i umaszczeniu. Malinois ma krótką, twardą i przylegającą, rudobrązową sierść z charakterystyczną czarną maską. Tervueren ma długą sierść w rudobrązowym kolorze z delikatnym czarnym podpalaniem. Groenendael wyróżnia się długą, gęstą i jednolicie czarną sierścią, natomiast laekenois jest najrzadziej spotykaną odmianą i charakteryzuje się szorstką, kudłatą sierścią w płowym odcieniu. Pomimo tych różnic w wyglądzie wszystkie odmiany zachowują wspólną cechę rasy – harmonijną budowę i inteligentne, pełne wyrazu spojrzenie.
Pielęgnacja i grooming
Sierść belgów jest stosunkowo łatwa w pielęgnacji i odporna na warunki zewnętrzne. Niezależnie od odmiany powinno się regularnie czyścić psu uszy, a także przycinać pazury.
W przypadku owczarków belgijskich Malinois, mówimy okrótkiej, gładkiej w dotyku sierściz gęstym podszerstkiem, która wymaga minimalnej pielęgnacji. Ponieważ jest ona przylegająca, wystarczy szczotkować go raz w tygodniu , a w okresie linienia (wiosną i jesienią) zwiększyć częstotliwość, aby poradzić sobie z intensywną utratą podszerstka. Rzadko potrzebuje kąpieli.
Tervueren i groenendael mają z podszerstkiem, wymagającą większej uwagi niż sierść malinoisów. Sierść tych odmian należy szczotkować codziennie lub co najmniej 2-3 razy w tygodniu, aby zapobiec plątaniu się włosów i tworzeniu kołtunów, najlepiej używając lub . W okresie linienia (wiosną i jesienią) konieczne jest codzienne czesanie, aby usuwać martwy podszerstek i ograniczyć ilość gubionej sierści w domu. Kąpiele powinny odbywać się co 2-3 miesiące lub częściej, jeśli pies się zabrudzi, przy czym należy starannie wypłukać szampon, aby uniknąć podrażnień skóry. Szczególną uwagę warto zwrócić na sierść za uszami, w pachwinach i pod ogonem, gdzie najczęściej tworzą się kołtuny.
Laekenois ma sierść która wymaga specyficznej pielęgnacji. Aby utrzymać jej odpowiednią strukturę, konieczne jest ręczne trymowanie kilka razy w roku. Polega ono na usuwaniu martwych włosów ręką lub przy pomocy specjalnego nożyka trymerskiego. Sierść należy szczotkować raz w tygodniu szczotką dla psów szorstkowłosych, co pozwala usunąć zanieczyszczenia i martwe włosy. Owczarki laekenois powinno się kąpać rzadziej niż inne odmiany – zbyt częste mycie mogłoby zmiękczyć ich sierść, co jest niepożądane.
John Dog poleca dla rasy:
Historia i charakter
Owczarki belgijskie, jak można się domyślić, pochodzą z Belgii, gdzie były wykorzystywane jako psy pasterskie. Założycielem rasy owczarka belgijskiego był profesor Adolf Reul, który w 1891 roku powołał do życia Klub Owczarka Belgijskiego. Na przełomie XIX wieku w Belgii istniało wiele psów pasterskich o zróżnicowanym umaszczeniu i budowie ciała. Profesor Reul wyselekcjonował 117 najlepszych osobników spośród psów zamieszkujących te tereny. Dzięki licznym selekcjom i sporom, udało się do 1910 roku jednoznacznie określić temperament przedstawicieli tej rasy. W 1892 roku powstał również oficjalny wzorzec owczarka belgijskiego. W ten sposób powstały również odmiany owczarka belgijskiego. Obecnie wykorzystywane są w wielu służbach mundurowych na całym świecie, a ich inteligencja i wszechstronność sprawiają, że są cenione w różnych dziedzinach pracy. To, ile kosztuje owczarek belgijski zależne jest od użytkowości, pochodzenia i odmiany, a także związku w jakim hodowla jest zarejestrowana. W hodowli zarejestrowanej w ZKwP, waha się w przedziale od 3 000 zł do 12 000 zł.
Dla kogo?
Owczarek belgijski to rasa dla osób aktywnych, konsekwentnych i doświadczonych w pracy z psami. Wymaga dużo ruchu, odpowiedniego szkolenia i zaangażowania, dlatego najlepiej sprawdzi się u osób, które mogą poświęcić mu czas na ćwiczenia, pracę umysłową i socjalizację. To idealny pies dla osób uprawiających sporty kynologiczne. Nie nadaje się dla osób prowadzących spokojny tryb życia ani dla tych, które nie mają doświadczenia w wychowywaniu wymagających psów.
Jakiego szkolenia potrzebuje?
Owczarek belgijski potrzebuje konsekwentnego, wszechstronnego i stanowczego szkolenia, które obejmuje nie tylko posłuszeństwo, pracę umysłową czy fizyczną. Ze względu na poziom pobudzenia często potrzebuje również nauki odpoczywania. Od szczeniaka powinien przechodzić socjalizację, aby uniknąć lękliwości lub nadmiernej agresji. Szkolenie powinno opierać się na pozytywnych metodach, ale z jasnymi zasadami i konsekwencją.
Skutki nieodpowiedniego szkolenia
Nieodpowiednie szkolenie belga może prowadzić do poważnych problemów behawioralnych. Bez odpowiedniej socjalizacji i konsekwentnego wychowania pies może stać się nadmiernie lękliwy, agresywny lub reaktywny na bodźce z otoczenia. Brak jasnych zasad i zajęcia skutkuje frustracją, która może przejawiać się np. w destrukcyjnym zachowaniu, nadmiernym szczekaniu.
Jeśli owczarek belgijski nie otrzyma odpowiedniej ilości ruchu i stymulacji intelektualnej, może stać się nadpobudliwy i trudny do opanowania, a jego instynkt pasterski lub obronny może wymknąć się spod kontroli. Z kolei zbyt surowe lub chaotyczne szkolenie może skutkować m.in. brakiem zaufania do właściciela i problemami w relacji z psem. Dlatego tak ważne jest, aby prowadzić szkolenie w sposób konsekwentny, ale pozytywny, dostosowany do wysokiej inteligencji i wrażliwości tej rasy.
Rasa w rodzinie z dziećmi
Owczarek belgijski może być oddanym psem rodzinnym, ale wymaga konsekwentnego wychowania i socjalizacji. Jest inteligentny, lojalny, ale ma również silny instynkt pasterski i ławo ulega popędom, co może sprawiać trudności w domu z dziećmi. Nie nadaje się do rodzin z małymi dziećmi. Jeśli dzieci są starsze i nauczone prawidłowego kontaktu z psem, a opiekunowie zapewnią mu odpowiednie szkolenie i zajęcie, może stać się wspaniałym towarzyszem.
Zdrowie
Najczęstsze choroby (w tym o podłożu genetycznym) tej rasy oraz choroby, do których ma większą skłonność:
- dysplazja stawów biodrowych i łokciowych – może prowadzić do bólu i problemów z poruszaniem się,
- padaczka idiopatyczna – dziedziczna forma padaczki, dość częsta u tej rasy,
- postępująca atrofia siatkówki (PRA) – degeneracja siatkówki prowadząca do utraty wzroku,
- mielopatia zwyrodnieniowa – postępująca choroba neurologiczna prowadząca do paraliżu tylnych kończyn. Owczarek belgijski malinois wymaga wyjątkowo intensywnej aktywności i odpowiedniego prowadzenia.
- zaćma i inne choroby oczu – mogą pojawiać się w starszym wieku,
- skręt żołądka – groźny stan wymagający natychmiastowej interwencji,
- alergie skórne i pokarmowe – mogą powodować świąd i problemy dermatologiczne,
- nadwrażliwość na leki i środki znieczulające – niektóre osobniki źle reagują na anestezję,
- problemy z tarczycą (np. niedoczynność) – mogą powodować zmęczenie, problemy z sierścią i wagą,
- zaburzenia behawioralne – przy niewłaściwym prowadzeniu mogą występować lękliwość, nadpobudliwość lub agresja.
Mogą również występować problemy z oczami, takie jak zaćma czy postępujący zanik siatkówki. Ważne jest regularne badanie zdrowia psa i wczesne wykrywanie problemów.
Badania
Regularne badania u lekarza weterynarii pomagają w wykrywaniu problemów zdrowotnych na wczesnym etapie. Zaleca się:
- RTG stawów biodrowych i łokciowych –szczególnie u młodych psów oraz psów aktywnych i sportowych,
- EEG (elektroencefalografię) – jeśli występują drgawki lub podejrzenie padaczki idiopatycznej,
- testy genetyczne na mielopatię zwyrodnieniową (DM) – można wykonać u młodego psa, aby ocenić ryzyko wystąpienia choroby,
- badanie dna oka i siatkówki – co 1-2 lata u weterynarza okulisty, szczególnie u starszych psów,
- testy genetyczne na PRA – przydatne u młodych psów, aby przewidzieć ryzyko choroby.
