Spis treści:
Osteochondroza u psa (OCD – osteochondritis dissecans) to ogólne określenie zaburzeń kostnienia, w których dochodzi do spowolnienia kostnienia warstwy głębokiej chrząstki. Najczęściej występuje ono w obrębie stawu łokciowego, ramiennego, kolanowego bądź skokowego. W wyniku tego procesu powstaje nieprawidłowa chrząstka w stawie, która z czasem pęka i odrywa się. W ten sposób powstaje tak zwana mysz stawowa, które może powodować dalsze zmiany w obrębie stawu. A co się z tym, wiąże powodować kulawiznę, nieprzyjemne tarcia w stawie oraz ból. OCD najczęściej dotyczy stawu ramiennego.
Osteochondroza u psa – przyczyny i objawy
Choroba ta diagnozowana jest przede wszystkim u młodych, intensywnie rosnących psów. Wśród przyczyn tego zjawiska wymienia się czynniki genetyczne, żywieniowe oraz środowiskowe. Te ostatnie mają realny wpływ na rozwój kości w trakcie wzrostu psa. Chodzi tu o czynniki takie, jak nadwaga, zbyt szybkie tempo wzrostu, niedokrwienie śródchrzęstne czy zbyt intensywny ruch przeciążający stawy.
Stopień zaawansowania zmian w obrębie stawu określa się na podstawie badania RTG. Wyróżnia się 4 stopnie OCD, przy czym ostatni stopień pojawia się przy najbardziej zaawansowanych objawach z występowaniem tak zwanej myszy stawowej.
Pierwsze objawy kulawizny w wyniku OCD pojawiają się między 5. a 6. miesiącem życia. Na początku choroby pies nie wykazuje żadnych niepokojących symptomów, pojawiają się one dopiero, gdy powstaje luźny płat chrząstki w obrębie stawu. Rasy mające predyspozycje do rozwoju OCD to przede wszystkim golden retrievery, labradory, rottweilery, dogi niemieckie, bernardyny, berneńskie psy pasterskie czy owczarki niemieckie. Jednak warto pamiętać, że choroba może być zdiagnozowana u każdej rasy.
Osteochondroza u psa – leczenie
Leczenie zależy od stopnia zaawansowania schorzenia. Choroba czwartego stopnia powinna być leczona operacyjnie (artroskopowo bądź tradycyjnie metodą artrotomii). Psy, które nie wykazują objawów klinicznych, jednak mają widoczne zmiany w obrazie RTG, nie muszą być leczone chirurgicznie. Podobnie, jeśli pies nie ma objawów klinicznych, nie ma potrzeby leczenia farmakologicznego.
Bywają takie sytuacje, że zmiany ograniczają się samoistnie (w pewnym stopniu) i nie prowadzą do kulawizny i bólu. Jednak psy w takiej sytuacji powinny pozostać pod stałą kontrolą specjalisty, szczególnie w razie pojawienia się objawów kulawizny. Przeglądowe badania RTG pod kątem dysplazji bioder i stawów łokciowych są dobrym momentem do oceny stawu ramiennego, szczególnie u psów ras z predyspozycjami do OCD.
Czytaj więcej: Dysplazja stawów u psa – przyczyny, objawy, leczenie
W każdym przypadku, niezależnie od stopnia zaawansowania choroby, należy dobrać odpowiedni ruch, dbać o pełnoporcjową karmę, nie doprowadzić do otyłości.
Dobrym rozwiązaniem jest także fizjoterapia psów, szczególnie w okresie pozabiegowym. Rokowania dla OCD stawu ramiennego są dobre. Pozostawienie fragmentu chrząstki bez prób leczenia chirurgicznego może skutkować w niedługim czasie zaawansowanymi zmianami w obrębie stawu, jego przebudowaniem, zwyrodnieniem, a co się z tym wiąże, silnym bólem.