Kot Norweski Leśny

To jedna z największych kocich ras. Kot norweski leśny ma wyjątkowe futro, które gwarantuje mu przetrwanie w trudnych warunkach pogodowych Norwegii.

Kot norweski leśny chadza swoimi ścieżkami, uwielbia przebywać na powietrzu. To rasa, która chętnie spaceruje nawet na smyczy!

CHARAKTERYSTYKA RASY

WAGA

3-10 kg

OSOBOWOŚĆ

Norweski kot leśny to prawdziwy indywidualista. Nie szuka kontaktu z człowiekiem, nie szuka pieszczot, nie lubi przesiadywać na kolanach. Jest nieufny wobec obcych, ale dobrze się czuje w towarzystwie innych zwierząt. Jest spokojny i opanowany. Uwielbia przebywać na zewnątrz. Chętnie wspina się na drzewa, lubi polować, a nawet łowić ryby. To bardzo inteligentne koty, które szybko i chętnie się uczą. Ta rasa potrafi chodzić na smyczy.

WYGLĄD

To duży kot, a etap wzrostu kończy się koło trzeciego roku życia. Samice są wyraźnie mniejsze do samców. Głowa tych kotów jest trójkątna, z szerokimi uszami zaokrąglonymi na czubku – często zwieńczonymi frędzelkami. Oczy mają kształt migdałów i są lekko skośne. Nos jest krótki z profilu. Krótka szyja przechodzi w potężny, dobrze umięśniony tułów. Łapy norweskiego kota leśnego są silne, potężne i owłosione między opuszkami. Ogon jest długi i obficie owłosiony.
Na szczególną uwagę zasługuje futro kota norweskiego leśnego – jest grube, półdługie i dwuwarstwowe. To gwarantuje doskonałą ochronę przed mrozem i silnym wiatrem. Dodatkowo futro tej rasy jest wodoodporne. W okolicach szyi sierść tworzy kryzę, a na dolnych kończynach tak zwane portki.

OKIEM LEKARZA WETERYNARII

ZDROWIE

Rasa popularna w Polsce, więc nierzadko pojawia się w gabinecie weterynaryjnym. W większości są to wizyty profilaktyczne, obejmujące szczepienia i odrobaczanie. Nierzadko notujemy u tych kotów problem z zaparciami i koprostazą, głównie z powodu połykania dużej ilości gęstej i długiej sierści podczas codziennej toalety. Dlatego regularne wyczesywanie oraz podawanie suplementów tzw. odkłaczających czy poprawiających pasaż jelit jest niezwykle ważne.

Czytaj więcej: Zakłaczenie u kota (pilobezoary) – objawy i leczenie

Najgroźniejszą chorobą u tej rasy jest choroba genetyczna, glikogenoza typu IV. Choroba charakteryzuje się wieloma postaciami, ale przebiega w dwóch głównych torach, czyli w dwóch postaciach tej choroby. W pierwszym miot rodzi się po prostu martwy bądź kocięta umierają tuż po porodzie. W drugim kocięta około 5. miesiąca życia zaczynają mieć objawy w wyniku zmian zwyrodnieniowych w układzie mięśniowo-nerwowym oraz ze strony serca. Może także dojść do nagłej śmierci sercowej. Dlatego ważne jest badanie nosicielstwa genu tej choroby wśród kotów norweskich.

NAJCZĘŚCIEJ WYSTĘPUJĄCE CHOROBY (M.IN. O PODŁOŻU GENETYCZNYM):

• choroba spichrzeniowa glikogenu typu IV (glikogenoza, GSD4),
• niedobór kinazy pirogronianowej (PK),
• kardmiomiopatia przerostowa (HCM).

BADANIA

U kotów przeznaczonych do hodowli zaleca się wykonania badań genetycznych w kierunku choroby spichrzeniowej glikogenu typu IV, by wykluczyć nosicielstwo tej poważnej choroby. Dostępne są także badania w kierunku niedoboru kinazy pirogronianowej (PK). W celu wykluczenie kardiomiopatii przerostowej u rodziców aktualnie nie ma dostępnych badań genetycznych specyficznych dla rasy, ale przede wszystkim ważne są tutaj certyfikowane badania u kardiologa.

U młodych kotów odebranych z hodowli zawsze warto skontrolować nosicielstwo dwóch chorób wirusowych: wirusa niedoboru immunologicznego kotów oraz wirusa białaczki, wykonując podstawowe testy FIV/FELV z krwi. Badania krwi oraz kontrole lekarskie wypadają zgodnie z kalendarzem rozwoju kota, zależnie od jego wieku.

Czytaj więcej: Badanie krwi u kota – wszystko, co powinieneś o nim wiedzieć

Należy zwrócić szczególną uwagę na kontrole pod kątem rozwoju choroby serca (HCM). Pierwsze badanie powinno się odbyć około 15. miesiąca życia, a kolejne według wytycznych lekarza kardiologa (średnio co 1-2 lata).