Piękna sierść i uśmiechnięta mordka podobna do lisiego pyszczka sprawiają, że pomeranian (szpic miniaturowy) to jedna z najpopularniejszych ras psów określanych mianem psów zabawek. Nie można jednak zapominać, że jest to rasa wywodząca się ze szpiców, czyli psów polujących.
Pomeranian czyli szpic miniaturowy to pies małej rasy, który charakteryzuje się niewielkim wzrostem, krótkimi łapkami i puszystą sierścią. Ma tzw. podwójmy płaszcz – krótszy, gęsty podszerstek pod spodem i dłuższy włos na wierzchu. Sierść może mieć różne kolory, jednak najczęściej jest pomarańczowa lub czerwona. Ogon psa tej rasy jest bardzo puszysty i zakręcony tak, że opiera się na tułowiu, a sierść wokół głowy, szyi i barków tworzy grzywę niczym u lwa.
Puszysta sierść to najbardziej charakterystyczna cecha tej rasy, dlatego aby zachować jej piękny wygląd, konieczne jest częste szczotkowanie. Przynajmniej raz w tygodniu należy czesać psa delikatną szczotką, aby włosy nie matowiały i pozostawały lśniące. Ponieważ szpic miniaturowy to niezwykle aktywny pies, warto regularnie obcinać mu pazurki i pilnować, aby nie były one zbyt długie. Kompleksowe zabiegi pielęgnacyjne u psa (kąpiel, obcinanie, czesanie, czyszczenie uszu i skracanie pazurków) należy wykonywać co 4-6 tygodni. Pamiętajmy także o myciu zębów, o które powinniśmy zadbać raz w tygodniu.
Pomeranian to rasa wywodząca się ze szpiców, czyli psów, które charakteryzują się dużą niezależnością i mocno rozwiniętym łańcuchem łowieckim, czyli lubią polować. W związku z tym ich ulubionymi zabawami są przeciąganie, pogoń i szarpanie. To rasa psów, które są bardzo zmotywowane do zabawy i treningu, choć ich wygląd sprawia, że traktujemy je jak czworonożne zabawki.
Szpice miniaturowe mają fantastyczny kontakt z człowiekiem i uwielbiają z nim pracować. Bardzo szybko się uczą, są chętne do wspólnych treningów. Jeśli dostaną dobrą motywację (nagrodę, smaczek, zabawkę, zainteresowanie właściciela, pochwałę), to nie zwracają uwagi na rozpraszacze, które je otaczają, i chętnie współpracują z człowiekiem.
Z racji tego, że pomeraniany pochodzą od psów szpicowatych, czyli polujących, świetnym motywatorem podczas treningu jest dla nich zabawa w przeciąganie: pogoń i wspólne szarpanie zdobyczy.
Pomeraniany to psy bardzo społeczne, które lubią bliski kontakt z człowiekiem i bardzo się do niego przywiązują. Warto jednak zadbać o ich wczesną socjalizację (ok. 4-5 miesiąca życia), aby jak najlepiej poznały otoczenie. Pamiętajmy bowiem, że są to psy małej rasy, dlatego w otaczającym je świecie (auta, ludzie, budynki, inne psy) wszystko jest od nich dużo większe i może je przerażać. Warto zatem uczyć szczeniaka obserwacji i kontaktu z nowymi przedmiotami jak najwcześniej, aby w późniejszym okresie nie pojawiły się u niego lęki.
Zapoznajmy psa z innymi ludźmi, ale sprawmy, aby te kontakty były bezpieczne i miłe dla czworonoga. Unikajmy nachalnych zachowań i pozwólmy pupilowi samemu podchodzić do ludzi i zapoznawać się z nim, dzięki czemu zaspokoi on swoją naturalną ciekawość.
Taki sam schemat należy zastosować podczas spotkań z innymi psami – tutaj warto jednak na początku zapoznawać pupila z psami niegroźnych i spokojnych ras, które nie zrobią mu krzywdy. Pamiętajmy także, aby nie były to wyłącznie szczeniaki, ale również psy dorosłe.
Szpic miniaturowy to generalnie zdrowa rasa. Szczeniaki dość często rodzą się z wilczymi pazurkami, które można usunąć chirurgicznie, aby nie przeszkadzały psu w codziennym funkcjonowaniu. Jest to rasa dość wybredna, jeśli chodzi o jedzenie, i jednocześnie bardzo wrażliwa na niektóre składniki pokarmowe. W związku z tym pomeraniany pojawiają się w gabinecie weterynaryjnym najczęściej z powodu zaburzeń gastrycznych i podrażnienia żołądka czy jelit. Nierzadko mają na ciele liczne kołtuny, które mogą doprowadzić do miejscowego zapalenia skóry. Dlatego też regularne wyczesywanie sierści tych psów jest bardzo istotne. Ważne jest, aby od małego przyzwyczajać psiaka do higieny jamy ustnej i regularnie myć mu zęby.
W Polsce nie ma wymagań dotyczących badań psów tej rasy dopuszczonych do hodowli. Dobrym zwyczajem hodowców są badania okulistyczne według wymogów CERF, certyfikowane badania kardiologiczne oraz badania ortopedyczne rzepek w stawach kolanowych u reproduktorów.
Można wykonać badania genetyczne w celu ustalenia pigmentów decydujących o kolorze włosa oraz kolorze nosa. Badania te pozwalają określić, że można spodziewać się szczeniąt o określonym umaszczeniu.
W przypadku tej rasy istotne są regularne kontrole stanu uzębienia. Przynajmniej raz do roku lekarz weterynarii powinien obejrzeć jamę ustną psa i stwierdzić, czy obecny jest nalot bądź kamień nazębny, a także sprawdzić, czy nie ma chorób przyzębia. Jest to dość problem u tej rasy.
Dorosłe pomeraniany, podobnie jak inne psy małych ras, podlegają co rok kontrolnym badaniom krwi wraz z profilem tarczycowym. Dobrym zwyczajem właścicieli jest badanie serca (echo) u piesków powyżej 8 roku życia.
W małym, puchatym ciele pomeraniana Jagi bije wielkie serce i drzemie jeszcze większy apetyt!
Jest psem niezwykle żywiołowym i bardzo związanym z rodziną. Trzeba też zaznaczyć, że mimo rozmiarów jest doskonałym stróżem, tak że zna nas każdy złodziej w okolicy.